2008
04
sie
Kazanie wykute w kamieniu
Hiszpania, Barcelona
Przejechano 195 km
Mimo mojego bezwarunkowego uznania dla uroków Dzielnicy Gotyckiej, nie średniowieczne patia przyciągają do Barcelony rokrocznie tłumy zwiedzających. Jak nigdzie na świecie Koniec Wieku odcisnął piętno na siatce przecinających się pod kątem prostym szerokich arterii dzielnicy L’Eixample. Każdy, kogo interesuje modernizm z pewnościa zachwycie się Casa Milà, Casa Batlló czy Park Güell...
Specyficzna atmosfera Barcelony przyciągała swego czasu wybitnych artystów, z których część na trwałe wpisała się w historię architektury i sztuki – wśród wielu nazwisk, złotymi zgłoskami – Antonio Gaudí. Jasna gwiazda na firmamencie Katalońskiego Modernizmu. Specjalne przewodniki ułatwiają podążanie Ruta del modernisme, Drogi Modernizmu - wytyczonej ulicami Barcelony – miasta, gdzie nawet chodniki są brukowane kostkami jego projektu.
Wśród wielu pereł i perełek - Kościół Wotywny (Pokutny) Świętej Rodziny. Osławiona Sagrada Familia, bo o niej mowa, uważana jest za najniezwyklejszą budowlę sakralną Europy. Jej konstrukcja trawa ponad sto lat, i nie zanosi się na to, by miała się szybko zakończyć – projekty zostały zniszczone podczas hiszpańskiej wojny domowej. Jest teraz wielkim placem budowy, gdzie między workami z cementem, po betonowej podłodze, odgrodzeni od niebotycznych rusztowań wysokimi barierkami turyści stoją długimi godzinami w kolejkach, by wjechać na sam szczyt jednej z iglic. Roztacza się stamtąd zapierający dech w piersiach widok na Barcelonę, port i zatokę, jak również pozostałe wieże oraz bezustannie i nieprzerwanie towarzyszące im żurawie i dźwigi. Tłumy gromadzą się by uczestniczyć w „kazaniu wykutym w kamieniu”, przed portalami Fasady Narodzenia – jedynej powstałej za życia artysty. Przypominają strukturą fantazyjne formy zamków robionych na brzegiem morza, z mieszanki wody i piasku. Liczne postacie tkwią przyczepione do postumentów o organicznych kształtach, trudno skupić wzrok na jednym tylko detalu, rozpoznać, co jest ptakiem, co literą, co symbolem a co znakiem. Choć w całym mieście stanęło kilka budynków projektu genialnego architekta, ten jest niewątpliwie najbardziej znany. Pod koniec życia artysta poświęcił się mu całkowicie. Od czasów katedr średniowiecznych Kościół powoli tracił prym w stawianiu najokazalszych i najdonioślejszych budowli. Nic więc dziwnego, że od 1992 roku trwa proces beatyfikacji Gaudíego – wielkiego restauratora Potęgi Kościelnej. Tysiące ludzi wyruszyło na ulicę w czerwcu 1926 roku, by żegnać tragicznie zmarłego architekta. Samotnik, choć sławny i przez wielu podziwiany, żył w swoim świecie. Musiał iść gdzieś zamyślony, z roztargnieniem przekraczać znaną ulicę – lecz po raz ostatni. Nie zauważył nadjeżdżającego tramwaju.
Inspiracje czerpał z motywów roślinnych i szeroko rozumianej Natury, z gotyku, ze sztuki i tradycji ludowej - katalońskiej. W zasadzie, jak na porządnego modernistę przystało. Jednak jak pokazuje historia po prostu w pewnych miejscach takie idee trafiają na bardziej podatny grunt, niż w innych. Coś ma w sobie słońce Katalonii, że gromadzi takiego autoramentu artystów, szaleńców i marzycieli…
- A Ty? Czujesz się Katalończykiem, prawda? – zapytałam pewnego wieczoru znad potrawy przypominającej nieco nasz gulasz, którą Jordi przygotował według przepisu swojej babci. Pochodził z miejscowości zgubionej gdzieś w Pirenejach, położonej nad rzeką Ebro – dopiero na studiach przeprowadził się do Barcelony.
- Oczywiście, w końcu jestem Katalończykiem. Gdy gdzieś jadę, mówię, że jestem z Katalonii – by ludzie wiedzieli, że jesteśmy odrębnym narodem. Katalończycy nawet nie wyglądają jak Hiszpanie, mają jasną skórę, są mniej uczuciowi, emocjonalni. O Katalończykach mówią „Polacos” – zastanowił się chwilę i uśmiechnął jakby dopiero wtedy uderzyła go myśl, że my również jesteśmy Polacos, po czym kontynuował – my jesteśmy Polacos Hiszpanii, wy jesteście Polacos Europy. Tylko wy mieliście więcej szczęścia, wasz kraj jest niepodległy. 
Specyficzna atmosfera Barcelony przyciągała swego czasu wybitnych artystów, z których część na trwałe wpisała się w historię architektury i sztuki – wśród wielu nazwisk, złotymi zgłoskami – Antonio Gaudí. Jasna gwiazda na firmamencie Katalońskiego Modernizmu. Specjalne przewodniki ułatwiają podążanie Ruta del modernisme, Drogi Modernizmu - wytyczonej ulicami Barcelony – miasta, gdzie nawet chodniki są brukowane kostkami jego projektu.
Wśród wielu pereł i perełek - Kościół Wotywny (Pokutny) Świętej Rodziny. Osławiona Sagrada Familia, bo o niej mowa, uważana jest za najniezwyklejszą budowlę sakralną Europy. Jej konstrukcja trawa ponad sto lat, i nie zanosi się na to, by miała się szybko zakończyć – projekty zostały zniszczone podczas hiszpańskiej wojny domowej. Jest teraz wielkim placem budowy, gdzie między workami z cementem, po betonowej podłodze, odgrodzeni od niebotycznych rusztowań wysokimi barierkami turyści stoją długimi godzinami w kolejkach, by wjechać na sam szczyt jednej z iglic. Roztacza się stamtąd zapierający dech w piersiach widok na Barcelonę, port i zatokę, jak również pozostałe wieże oraz bezustannie i nieprzerwanie towarzyszące im żurawie i dźwigi. Tłumy gromadzą się by uczestniczyć w „kazaniu wykutym w kamieniu”, przed portalami Fasady Narodzenia – jedynej powstałej za życia artysty. Przypominają strukturą fantazyjne formy zamków robionych na brzegiem morza, z mieszanki wody i piasku. Liczne postacie tkwią przyczepione do postumentów o organicznych kształtach, trudno skupić wzrok na jednym tylko detalu, rozpoznać, co jest ptakiem, co literą, co symbolem a co znakiem. Choć w całym mieście stanęło kilka budynków projektu genialnego architekta, ten jest niewątpliwie najbardziej znany. Pod koniec życia artysta poświęcił się mu całkowicie. Od czasów katedr średniowiecznych Kościół powoli tracił prym w stawianiu najokazalszych i najdonioślejszych budowli. Nic więc dziwnego, że od 1992 roku trwa proces beatyfikacji Gaudíego – wielkiego restauratora Potęgi Kościelnej. Tysiące ludzi wyruszyło na ulicę w czerwcu 1926 roku, by żegnać tragicznie zmarłego architekta. Samotnik, choć sławny i przez wielu podziwiany, żył w swoim świecie. Musiał iść gdzieś zamyślony, z roztargnieniem przekraczać znaną ulicę – lecz po raz ostatni. Nie zauważył nadjeżdżającego tramwaju.
Inspiracje czerpał z motywów roślinnych i szeroko rozumianej Natury, z gotyku, ze sztuki i tradycji ludowej - katalońskiej. W zasadzie, jak na porządnego modernistę przystało. Jednak jak pokazuje historia po prostu w pewnych miejscach takie idee trafiają na bardziej podatny grunt, niż w innych. Coś ma w sobie słońce Katalonii, że gromadzi takiego autoramentu artystów, szaleńców i marzycieli…
- A Ty? Czujesz się Katalończykiem, prawda? – zapytałam pewnego wieczoru znad potrawy przypominającej nieco nasz gulasz, którą Jordi przygotował według przepisu swojej babci. Pochodził z miejscowości zgubionej gdzieś w Pirenejach, położonej nad rzeką Ebro – dopiero na studiach przeprowadził się do Barcelony.
- Oczywiście, w końcu jestem Katalończykiem. Gdy gdzieś jadę, mówię, że jestem z Katalonii – by ludzie wiedzieli, że jesteśmy odrębnym narodem. Katalończycy nawet nie wyglądają jak Hiszpanie, mają jasną skórę, są mniej uczuciowi, emocjonalni. O Katalończykach mówią „Polacos” – zastanowił się chwilę i uśmiechnął jakby dopiero wtedy uderzyła go myśl, że my również jesteśmy Polacos, po czym kontynuował – my jesteśmy Polacos Hiszpanii, wy jesteście Polacos Europy. Tylko wy mieliście więcej szczęścia, wasz kraj jest niepodległy.
Zdjęcia (40)
Zasoby: 
34.370 
22.043 
1.100.612 
3.423 
