Pożegnanie z pustynią

Wstęp: Jeśli myślicie, że o brzasku panowała na pustyni niezmącona cisza, to jesteście w dużym błędzie... Pomijając nierozgarniętego kociaka, który pół nocy przywoływał swoją wyrodną, kocią matkę (zasnął dopiero wtulony w nasz bok), sporo przed świtem popisowy koncert zapewniły koguty nomadów...

Cel: Powrót z pustynnej wycieczki i długa trasa do Meknès.

Materiały i metody: Około 400km trasy zajęło znowu cały dzień... Nocleg w Meknès: marne schronisko młodzieżowe, Auberge de Jeunesse: 280dh za 4os, bez łazienki - ciepły prysznic płatny dodatkowo 7dh.

Przebieg: Im bliżej świtu, tym więcej zaspanych, mniej lub bardziej zorganizowanych grup zaczynało wspinać się na pobliską, wysoką wydmę, by podziwiać wschód słońca. Złota tarcza wznosi się szybko, a pierwsze promienie grzeją piaszczyste stoki, przywracając dawne barwy sinofioletowej okolicy.
Szybka berber whisky i w drogę, nim upał stanie się nie do zniesienia. Mohamed przyprowadza dromadery - w nocy krepuje się im jedna nogę, by nie uciekły... I tutaj zaczyna się problem – dosiadając naszych wierzchowców poczuliśmy, ze tragicznie bolą nas... tyłki. Oczywiście poza Kasia, która jest zahartowana latami jazdy konnej. Godzina powrotu do Hassilabied to nieustająca walka i próba usadzenia się w możliwie najmniej niekomfortowej pozycji...
Wioska nie jest zbyt daleko, z wyższych wydm widać jej zabudowania. Zresztą, nawet gdyby ktoś się zagubił, to trafiłby tam jak po sznurku śladem... wielbłądzich bobków.

Pożegnaliśmy się z Mohamedem po śniadaniu i prysznicu, przed nami kawał drogi do Meknès. Krajowa N13 biegnie na północ, krajobraz zmienia się jak w kalejdoskopie. Najpierw gaje palmowe, szczególnie malownicze są te rozłożone w dolinie rzeki Ziz, ostatnie kasby i ksary. Dalej skaliste przełomy Atlasu Wysokiego, równiny, łagodniejszy masyw Atlasu Średniego, którego brązowe zbocza upstrzone są pojedynczymi drzewami. Za Mideltem krajobraz zmienia się całkowicie - zielone pastwiska, owce, bociany, sosny i rozłożyste cedry. Człowiek zaczyna się zastanawiać, czy nie wylądował w Tatrach, lub Irlandii...
Przy drodze siedzi coraz więcej psów, rzadkość w tym zdominowanym przez koty kraju. Dlaczego, zastanawiamy się, maja jakieś myśli samobójcze, lubią ciepły asfalt czy sztachają się spalinami? Bynajmniej, po prostu kierowcy raz po raz wyrzucają im jakieś resztki jedzenia przez okno...
Gdy miniemy Azrou i Ifrane, jedyny chyba kurort narciarski w tym afrykańskim kraju, pejzaże nabierają śródziemnomorskiego sznytu. Łany zboża (właśnie trwają tu sianokosy), drzewa oliwne, palmy przy potokach, winnice...

Tuż przed zmrokiem docieramy do Meknès, po dłuższym błądzeniu po ulicach Ville Nouvelle docieramy do schroniska opisanego w przewodniku. Standard marny, a na przeciw kusi elegancki bar... Małe piwo za 25dh... Ale jak tu się oprzeć?

Podsumowanie i wnioski: Choć wycieczki na pustynie to czysta komercja, są zdecydowanie warte polecenia... Krajobrazy niespotykane, bajkowe, takie jak z dziecięcych marzeń. My mieliśmy przynajmniej małą namiastkę berberyjskiej przygody, w postaci sąsiedztwa namiotu prawdziwych nomadów. Choć nie mieliśmy okazji zajrzeć do ich domostwa, mogliśmy kosztować przygotowanego przez nich posiłku i bawić się z ich kociakami... :)

Zdjęcia (28)

Komentarze (2)